Belhs m'es l'estius e·l temps floritz
Quan l'auzelh chanton sotz la flor,
Mas ieu tenc l'iuern per gensor
Quar mais de joy mi es cobitz,
E quant hom ve son jauzimen,
Es ben razos e d'avinen
Qu'om sia plus coyndes
e guays.
Er ai ieu joy e suy jauzitz
E restauratz en ma valor,
E non iray jamai alhor
Ni no·n querrai autruy conquistz,
Qu'eras say ben az escïen
Que selh es savis qui aten
E selh es fols qui trop s'irays.
Lonc temps ai estat en dolor
E de tot mon afar marritz,
Qu'anc non fuy tan fort endurmitz
Que no·m rissides de paor,
Mas aras vey e pes e sen
Que passat ai aquelh turmen,
E non hi vuelh tornar jamays.
Mout mi tenon a gran honor
Totz selh cuy ieu n'ey abeditz,
Quar a mon joy suy revertitz,
E laus en lieys e Dieu e lhor,
Queran lur grat e lur prezen,
E que qu'ieu me n'anes dizen,
Lai mi remanh e lay m'apays.
Mas per so me·n suy eschaizitz:
Ja non creyrai lauzenjador,
Qu'anc no fuy tan lunhatz d'amor
Qu'er no·n sia sals e gueritz:
Plus savis hom de mi mespren-
Per qu'ieu sai ben az escïen
Qu'anc fin' amor
home no trays.
Mielhs mi fora jazer vestitz
Que despollatz sotz cobertor,
E puesc vos en traire auctor
La nueyt quant ieu fuy assalhitz:
Toz temps n'aurai mon cor dolen,
Quar aissis n'aneron rizen
Qu'enquer e·n sospir e·n
pantays.